De iteratie van de conversation piece Container vond plaats in juni 2016 tijdens ARTZaanstad binnen het Backfire programma op het Hembrugterrein, Zaandam.
Container 2.0 werd in mei 2016 gerealiseerd tijdens de satellietevent; Backfire. Backfire is een beurs waar participatiekunst en -design wordt getoond. De ruim 3500 bezoekers worden tijdens de beursdagen uitgenodigd om te participeren in de aanwezige kunst- en designprojecten. De deelname varieert van het verrichten van handelingen tot meebeslissen in het eindresultaat van het product.
De uiterlijke verschijning van de installatie is dezelfde en het publiek is dit in feite ook. In 2013 was de installatie Container namelijk ook al een onderdeel van deze beurs. Toen in een eigen paviljoen (zie beschrijving; Container) en nu als onderdeel van de satellietevent Backfire. Hierdoor ontstaat de unieke gelegenheid om de verschillen tussen beide versies te testen immers de parameters zijn nagenoeg gelijk. Het enige dat ik heb veranderd aan de oorspronkelijke installatie is de toevoeging van een onderzoeksinstrument.
Researchtool: dotmocracy
De researchmethode waarmee ik in deze versie 2.0 heb geëxperimenteerd, heb ik ontleend aan het boek Waarde Propositie Ontwerp[1]. Dit boek kun je gebruiken als een handboek bij het ontwikkelen van producten en diensten die, zoals de schrijvers van het boek zelf zeggen, klanten echt willen. Op pagina 138 van het boek wordt het visueel stemmen uitgelegd; ‘dotmocracy’. Deze methode wordt met name gebruikt om ideeën te selecteren op basis van interne criteria. Het is een snelle methode om de voorkeuren van een grote groep te visualiseren.
Het leende zich ideaal voor deze omstandigheid waarin de bezoekers niet heel veel tijd hebben. Daarnaast sprak het analoge karakter van de handeling mij aan. Hoewel de installatie in principe het thema belicht over onze verhouding tot elektronische, huishoudelijke apparaten wordt er in de hele installatie zelf geen elektronica gebruikt. Zelfs het licht aan de binnenkant wordt gereguleerd door handmatig een aantal panelen in het dak te bedienen. Deze z.g. folly is slechts opgebouwd uit karton verlijmd op een binnenwerk van hout. Ook stond de handeling garant voor een interessant visueel eindresultaat. Conceptueel gezien werd de binnenruimte door al die stickers steeds ‘leger’ alsof de afbeeldingen langzaam uitgewist werden. Het grit van de witte en rode bolletjes werd als een raster voor de afbeeldingen. In termen van designonderzoek leverde de interactie met het publiek interessante visual data op.
Ik vroeg aan de bezoekers om in duo’s de installatie te betreden. Bij voorkeur met iemand die ze persoonlijk niet kende. Zodra twee bezoekers een duo hadden gevormd, kregen zij één strook met 5 ronde stickers uitgereikt. Individueel hadden zij twee witte stickers en gezamenlijk hadden zij één rode sticker tot hun beschikking. In de installatie werd aan hen individueel gevraagd om de 2 witte stickers te plakken op de apparaten waarvan zijzelf denken deze makkelijk te kunnen missen in hun dagelijks leven.
De rode sticker was bedoeld voor hen beiden. Met deze sticker moesten zij gezamenlijk aangeven welk apparaat wel uit het huishouden kan verdwijnen. Hierover moest men dus overeenstemming zien te bereiken.
De airfryer van Philips is gezien het aantal stickers minder populair bij de bezoekers. De associatie met de afgebeelde ‘ongezonde’ friet blijft het beeld van de gezonde manier van koken verstoren.
Bevindingen
De opdracht was duidelijk en de handeling van korte duur dus voor veel bezoekers was het geen probleem om hier even tijd voor vrij te maken. Daarbij was men nieuwsgierig genoeg om de opdracht voor lief te nemen. Binnen het format van een beurs kun je niet teveel tijd van de bezoeker vragen. De bezoeker heeft de entree betaald en wil graag zoveel mogelijk van de beurs zien.
Na twee beursdagen verdwenen een aantal afbeeldingen van apparaten al voor een groot deel achter de stickers.
Zo scoorden de Senseo van Philips en de wireless audio-dock van Samsung hoog in het weg-stickeren. De keuze om de Senseo wel te kunnen missen werd voornamelijk gemotiveerd door de slechte kwaliteit van de koffie. Daarnaast vind men koffiedrinken iets huiselijks, iets dat je samen doet. Dat verklaard waarschijnlijk ook waarom er zoveel rode stickers op geplakt zijn.
Tijdens deze drie beursdagen ben ik aldoor bij mijn project aanwezig geweest. Enerzijds om de bezoekers uit te nodigen de installatie binnen te gaan en anderzijds er op toe te zien dat de instructies goed werden uitgevoerd. Het is opvallend en tevens ook vanzelfsprekend dat ik op dat moment veel gemotiveerder ben om mensen te enthousiasmeren om aan het project deel te nemen. In de eerste versie was het eindproduct al gerealiseerd en werd het in principe slechts gepresenteerd. In die versie stond ik er bij om in eerste instantie de reacties van het publiek te vernemen, nog niet om concrete vragen te stellen. Terwijl in de 2.0 versie het werk bij de gratie van de participatie van de bezoeker bestond. Het publiek had een belangrijk aandeel in het nieuwe eindresultaat.
